Subklinische mastitis wordt onder andere vastgesteld aan de hand van het (sterk) verhoogde celgetal. De verhoging wordt veroorzaakt door de ontstekingsreactie. Vanuit het lichaam worden continu ontstekingscellen (witte bloedcellen) naar het ontstoken uierweefsel en de melk gestuurd.

Er zijn ook nog andere testen om een subklinische mastitis aan te tonen, zoals de geleidbaarheid van de melk. Bij bacteriologisch onderzoek op de melk toon je echt de verwekker aan. Dit lukt helaas niet in alle gevallen, omdat soms heel weinig bacteriën aanwezig zijn, of de bacterie zich heeft ingekapseld in het weefsel (bijvoorbeeld Staph. aureus).

Door symptomen te combineren (celgetal, verloop van celgetal, geleidbaarheid en bacteriologisch onderzoek) is met behoorlijke zekerheid aan te geven welke kwartieren subklinisch geïnfecteerd zijn.

Het merendeel van de uierontstekingen heeft een subklinisch verloop. Een subklinische mastitis kan als zodanig ontstaan, maar kan ook voortkomen uit een niet (bacteriologisch) genezen klinische mastitis. Andersom is het ook mogelijk dat een subklinische mastitis tijdens een opflikkering van de ontsteking weer klinisch wordt.

Bepaalde mastitisverwekkers komen vooral subklinisch voor en leiden zelden tot klinische mastitis.

Lees meer over:

• Het celgetal als maatstaf
• Het nut van de behandeling van klinische mastitis
• Bepalende factoren voor succesvolle behandeling
• Beslisschema behandelen
• Noodgreep: permanent droogzetten van een kwartier
• Behandeling in de droogstand
• Evalueer uw droogstandsbehandeling
• Management rondom het droogzetten
• Lengte droogstand